Yaşam Denen Sahne Şiiri - Adil Koruyan

Yaşam denen sahnede oyuncuyuz hepimiz.
Kendi kişiliklerimizden uzak, rol yapmak işimiz.
Senaryo önceden yazılmış, bizden habersiz.
Kimler yazmış, neden yazmış bihaberiz
Figuranlar, oyuncular, reji bizleriz, seyirciler ise sessiz
Bizler mi seyircileriz, yoksa seyirciler mi biz?
Bunu hiç çözemedik, çözemeyiz.
Ölüp ölüp diriliriz, kimse bilmez nedir bu giz.
Zaman zaman kahkahalara boğarız,
Gülerken ağlayan, ağlarken güldüreniz.
Yüzlerimizde maske var, sahte sevgilerimiz.
Özgürüz deriz kendimize, oysa sahnede hapisiz,
Kendimizi aldatır halimize güleriz .

Yaşam denen sahnede geçer ömrümüz.
Dost bildiklerimiz dost değil, hep üzülürüz.
Perde indiğinde gerçek yaşama döneriz
İstesek de biz biz olamayız, sessizce gideriz,
Gerçek mutluluğu arar kararlıklarda gözlerimiz
Işıklar kör etmiştir, bakar göremeyiz.
Oysa, el uzatımı kadar yakındır ulaşamayız
Kendimizi aldatır, yaşamı lanetleriz.