Yaşam dağı Şiiri - Aykut Özdemir

Gece yıldızlar yükseldi.
Ben çöle düştüm.
Ne zaman gelsem buraya içim ilhamla doğar.
Issız bir rüzgar diken topağını sürükler.
Azmıçlar yol keser.
Sert rüzgar soğuğu ile derimi bıçak gibi keser.
Bir hayvan sesi duyarım çölde.
Etrafımda dolaşır gizlice.
O beni görür ben onu göremem.
Küçük sinsi bir ses çıkarır.
Yanımdan geçenler selam verir geçer.
Çölün iyesi karşıma çıkar.
Bana ay ışığını gösterir.
Ay ışığı tüm ihtişamıyla çölü aydınlatır.
Bu ıssız diyarda kim vardır kim?
Ay ışığı bana silüetler gösterir.
Diz çöküp düşünürüm karanlık çöl gecelerinde.
Yaşam dağımda ne kadar yükselebildim.
Dağın zirvesine ulaşıp ne zaman göçeceğim.
Bir dakika bekle.
Önce bir evleneydim işleneydim.
Dizlerim toz toprak olmuş.
Galiba yaşam dağımın eteklerindeyim.
Daha çok yol var kalk yerinden.
Döv demirini kılıcını kuşan.
Yolunda ne uğrular var bilmezsin.
Yaşam dikenli bir yol.
Kanatırlar seni.
Sargını al.
Bir de keseni.
Parasız insana değer vermez bunlar.
Başa geldik ama çekilmeyiz.
Devam edeceğiz arkadaşlar durmadan devam edeceğiz.