Yaşam Çalkantılarını // Kanıksamak

dağınık zamanların giriftarı rüzgârlar
yağmur biriktiren mevsimlerin
zamansız dökülüşü toprağa
göğümü bulandıran

kumral bir sabahın efkarı sis
yüzü tavsamış bir yalnızlığın can sıkıntısı
okuduğum tüm masallar
tatminsiz bir gülüşün
öykünmesi
ruhum

kuşlar kadar hür değil ağaçlar
köklerinde habis ağrılar toprağı eşelemekten
yorgunum kurumuş dallardan düşen yapraklar gibi
terkedilmiş mezarlar kadar hissizim sahipsizim
zihnimin üstüne yapışan kederleri
kanıksamış bir geceyim
ve
boş vermişliğin nirvanasında
bir sağa bir sola savrulurken beden
hiçbir yere ait olamamanın verdiği haz ve sarhoşlukla
ayağıma çelme takanlara kahkahalarla gülüyorum
hayat anlamsız boş tekrarların deviniminde
çalkalanırken farkındayım
yaşadığım illüzyonun

batırdığım gemilerin rehavetinde usul usul yüzerken
içimdeki kaybolmuşluklarla uzandım seyrediyorum
geçmişi geleceği

hırsından kendilerini yiyenleri
narsistliğin dibine vurmuşları
kendilerini kral kraliçe ilan edenleri
tüm aymazları ve vicdanı noksan
ruhsuzları

doğduğumda
kiraz ağaçlarının tepesinde
elimde uçurtmamla gökyüzüne açılırken
düşlediğim hayallerin bir boşluktan ibaret olduğunu
acımasızca çarpıyorsa hayat yüzüme

kaybeden bensem yolun sonunda
bitiş düdüğünü çalanda ben olmalıyım
sonun sonunda

fırsat elindeyken ey hayat
çekinme kokuşmuş nefesinin gölgesini yüzüme düşür
henüz üstümde otlar çıkmadan karıncalar gezinmeden

.........

1803202512:51