Yaşam Şiiri - İrfan Ormancı

Öyle bir yerdeyim ki
Sussam içim haykırır sessizliğimi
Bağırsam dudaklarım dindirir seslerimi
Yürümek istesem ayaklar çivilenir en kara topraklara
Nefes alsam solar ciğerlerim çekmez içine

Gözlerinde gördüklerimi görür mü benden başkası?
Dudaklarını okuyabilir mi benden başkası?
Tutar mı ellerini bir başkası?
Hissedebilir mi seni benden başkası?
Lütfen,hissetmesin seni benden başka

Siyah beyazdı sensiz dünyam
Gözyaşı nedir bilmezdi bu gözlerim
Çok yaralar da alsa bu dizlerim
Yine son nefesime kadar koşar sana gelirim
Yine çıkar gelir sonsuza kadar kokunu içime çekerim

Düşersem yere kaldır beni
Ben parmaklarım kopana kadar tutarım seni
Ellerini,gözlerini,gözyaşlarını,nefesini
İçime hapseder yinede bırakmam bensiz seni
Ama sende kanatma,ağlatma şu gözleri

Hayat bana kapıdı kapılarını on yaşlarımda
Bütün acıyı,kederi ve yükü hissettim omuzlarımda
Otururken canım yanar,içime kapanırdım kaldırımlarda
Nefessiz kalırdım oynadığımız toz topraklarda
Hissedemedim büyürken küçüldümde kaldı her şey ardımda