Yaşam Şiiri - Ersen Alper

Ve yaşam gözlerini açar dünyaya,
-Hani bazen sizin de yaptığınız gibi-
Kuru bakışlarını diker dünyaya,
Yükler gözlerine tüm masumiyeti.

Ve yaşam ilk yılları yaşamaktadır.
Yabancıdır kendine, hatta hayata.
Doğa onu hızla alıştırmaktadır,
Yaşlanır yaşam da yaşlanırken dünya.

Ve yaşam emeklemekten de vazgeçer,
İki ayak üstünde güçlü kuvvetli
Her zaman elinin yettiğini seçer.
Büyüyor olgunlaşıyordur besbelli.

Ve yaşam artık buluğ çağına girer:
Öğrenir aldatmayı aldanmayı da.
Doğa ne gizlerse çözer birer birer.
Sevgiyi kini taşır bakışlarında.

Ve yaşam olgun adam olmuştur artık,
Sorumluluk sahibi anne babadır.
Fazla sevgi ve nefret onda bir artık.
Doymaya başlamıştır, emek boşadır.

Ve yaşam varlığın tadını çıkarır.
Acı, tatlı ve ekşi ne varsa tadar.
Sorumluluk gelince zevki bırakır,
Böyle olmasa yaşam ne işe yarar?

Ve yaşamın düşer aklar saçlarına,
Tutmayan el ayak eskiyi yadeder.
Yaşam zamana bir diş geçiremez ya,
Umutsuzca arkadaşı ölümü bekler.

Ve yaşam çaresizlik içinde ölür,
Sığmaya uğraşır yalancı boşluğa.
Ölürken sırrını da yanında götürür,
Gömer ölüm onu sessiz sonsuzluğa.