Yaşam Şiiri - Nesrin Aslan

Gecenin kör karanlığında
Yüzüne vuran aydınlığı hiç gördün mü
Riyanın çok kişilik yalnızlığında
Sevginin kalabalığını düşündün mü
Anladın mı düşmanlığın anlamsızlığında
Küçük dostlukların gurur veren anlamını
Sevmeyi suç sayanların
Birden nasıl küçüldüğünü
Çevrende pislikler arttıkça
Nasıl da kıskandın onun körlüğünü
Bazen istedin mi dağlar kadar yalnız
Ama onlar kadar güçlü olmayı
Gördün mü nefretle küçülüp ezilen yüreklerin
Sevgiyle nasıl da dirilip büyüdüğünü
Sevdin mi neden sebep aramadan,çıkarsız
Riyadan uzak sevgi dolu ölesiye
İstedin mi yalnız kendin için değil
Başkaları içinde gönülden ta yürekten
Verdin mi hiç almadan,beklemeden
Veririm ama bende isterim demeden
Düşündün mü hayat neden böyle gidiyor kötüye
Sen ben sevgimiz bile ekmeğimiz gibi veresiye
Ya uzağız birbirimize dağlar kadar
Ya da içiçeyiz burun buruna toplu iğneyle başı kadar