Yaşam Şiiri - Süreyya Aktaş 4

Sabah oldu yine... “GÜNEŞ’İN” ilk pırıltıları “DAĞ” yamaçlarına vurmaya başladı.
Yatağından doğruldu. Etrafına bakındı. Kendisine ait bir odası yoktu. Üç kız kardeş
bir odayı “PAYLAŞIYORDU”…. Karşılıklı iki ranza, biri her zaman boştu. “MİSAFİR”
geldiğinde “BAYRAM” ederdi ranzanın üst katı. Müzik setleri ve çalışma masaları
duruyordu.
Her gün olduğu gibi “BUGÜN DE” her taraf darmadağınıktı. Yatağından inerek
mutfak bölümüne geçti. Ve pencerenin önüne gelerek sabahın sessizliğini içine çekti.
Annesinin sesi ile bu sessizlik bozulmuştu.
“Kahvaltı hazır.”
Her zaman ki gibi bugün de erken kalkmıştı “ŞEFKAT” dolu “ANNESİ”. Sanırım tek
isteği çocuklarını kahvaltısız okula göndermemesiydi. Alelacele kahvaltıdan sonra,
formasını giyerek kitaplarını kaptı, dışarı fırladı. Sokaklar boyunca “HEDEFLERİ”
uğruna yürüyen insan topluluğuna karıştı.Yollar boyu yürürken düşüncelere daldı.
Bu gün yine hangi olaylar olacaktı. Hangi “TANTANALARI”, hangi
“BUNALIMLARI” ve “STRESLİ” konuları günlüğüne yazacaktı. Bir ara
gülümseyerek onu bir gönül dostuna benzetti. Ve, Sevgili günlüğüm diyerek içini
çekti.
...
“Bir gün daha bunalımlarıyla, tantanalarıyla geçiyor... Sokakların o gürültülü havası
canımı sıkmaya başladı. Hayatlarından bıkmış hiçbir şeyden zevk almayan ölü robot
insanlarla doluydu caddeler...
Akşam olmak üzere bu sefer o telaşlı insanlar telaşla evlerine girmişlerdi. Ve gecenin
ilk ışıkları sokakları aydınlatıyordu. Şarkta ki bu şehri kendi başına bırakmışlardı.
“GİZEM”, bu vakitte gönül dostuyla “BİRLİKTEYDİ”. Ve ailesiyle olmanın
bahtiyarlığını yaşadı. Gönül dostunu bir arkadaşı hediye etmişti. Bir müddet baktıktan
sonra eline aldı ilk sayfasını açarak okumaya başladı.
“Unutmadığı unutamadığı birkaç hatırasıydı bunlar” .
Çocukluk dönemi, gençlik dönemi:
Çocukluğu özlenen bir çağ olmuştu. Şarkın tipik evlerinden olan bir evde, Yedi odalı
taştan binada büyümüştü. Bu ev onun çocukluk hatıralarıyla doluydu. Fakat, o artık
bir çocuk değildi. Okul hayatı bitmiş genç bir kızdı. – Birgün kitap yazacağım.
Kütüphanelerde yer alacak“ diyordu… Hayatını bir kitap haline getirmeye karar verdi.
Kitap haline getirmesinin de hem kötü hem iyi bir anısı vardı. İlkokul dördüncü sınıfta
kitap kolu anahtar görevi ona verildiği halde.
5
Çocuk Kalbi“ kitabını istediği halde verilmeyip, Ali ve Enver arkadaşlarına verilmişti.
Her iki çocuk kalbi:
- Bu okula ders vermeli düşüncesiyle karar verdi kitap çıkaracağım ve okuldaki
kütüphanede ki kitapları Bir gül arkadaşının evine taşıma grevini üstlenmişti…
Kütüphanelerde okunması beklenen kitaplar, okumak isteyen çocuklara
verilmiyordu…. SINIRLAR, PRENSİPLER, KALIPLAR konuşuyordu ona göre:
BIR MÜDDET SONRA TABIRI CAIZSE HADEME HALIS GÖRDÜ
- Ne yapıyorsunuz dedi…
Olayı anlattı… Halis güldü.
- Yardım edeyim okula getirelim dedi.
Olmaz dedi genç kız…
- Olmaz ders vereceğim… Kitaplar okunmak içindir, saklanmak ve satılmak için
değildir…
Kitap, bilgidir…
Kitap, gelenektir,
Kitap, gelecektir! ! ! ...! ! !
Kitap, şimdidir,
Kitap geçmiştir….? ? ? ...
….
UMUT yüklü, gaye, SEVGİ dolu, masum görünüşlü, aşkını kendinden üstün tutan
çağının bütün SORUNLARINI taşıyıp ta kurtulma yolunu İMAN Ve DUA’ DA bulan genç
kızın DUYGULARIYD bunlar…
O bir kurtarıcı bulmalıydı. Ve buldu. O gönül dostuna kavuşmanın bahtiyarlığını
duyuyordu.
Kalemi bıraktı. Yavaş yavaş doğruldu. Okumasına devam etti. Kendini yavru bir fidana
benzetti. Ve yine hülyalara daldı…. Düşündü...düşündü...düşündü... Kalemi aldı.
tekrar bıraktı. Yavaş yavaş doğruldu. Uzaktan gelen nağme seslerine kulak vererek
pencerenin önüne geçti.Ve dışarıdaki sessizliği içine çekti. Yine o ses:
6
-“Yemek Hazır.”
Bütün AİLE sofra başındaydılar. GÜZEL bir sohbet, UMUT VE SEVGİ dolu, GELECEĞE
yönelik AİLE bağlarını koparmamaya çalışan aile tablosu karşındaydı. O sofradayken
MUTLU Ve HUZUR günlerini yazmanın bahtiyarlığını duydu.
Ve tuttuğu günlüklerinin birinci cildini alarak yaşatmaya çalıştığı o GÜZEL günleri bir
kez daha anarak gözlerinin önüne getirdi.
Önünde duran bir başka kapalı defterine baktı. İçini çekerek o güzel bir daha geri
gelmeyecek günlerini bir daha yaşadı. Bu defteri KORKULAR doluydu. Okumaktan bile
korkuyordu. Ve belki de okursa ağlayacağından..
- Okumalıyım... Yüzleşmeliyim.. KENDİNİ BİL, KENDİNİ TANI yolunda yürümeliyim...
„
Her ihtimale karşılık bir kez baktı o MAVİ kapaklı defterine ve sayfasını çevirdi.
YAŞAMIN ilk demlerini hem yazmaya hem de okumaya başladı.
...
17-01-1986
“ Çevremdeki insanların tutuculuğu, kuralcılığı, yıkıcı eleştirileri ve korkuları
olduğundan dolayı bastırılmış duygularla iç içe yaşadığım şu dönem, kendimi şanssız
ve mutsuz hissediyorum... Doğu Zihniyeti ve Batı Zihniyeti arasında yaşattığım sınır
beni benden kaçmaya itiyor. Ve kendimi tanımıyorum. Susturulmuş ve kastre olmuş
bir tembel ağız... Konuşmaktan ve kendini ifadeden aciz…İçimdeki Korkularımla…