toprak kayıyor ayaklarımın altından
taş yığınları boşalıyor avuçlarımdan...
tutunduğum dallar çürümüş
düşüyorum kanatlarımın peşine
üşüyorum umutlarımda
gülümsemene sar beni yaşam
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
