Ahnur Şiiri - Zafer Altuntaş

evet ahnur
beni sana hatırlatacak olan o ses
değecek elbette bir gün mabedine
bir zaman
bir rüzgar okşayınca kulaklarını
dudaklarında kırmızı bir zarafet
soracaksın bu kim
beni isyana çeken
cümbüşler halinde bu günahlar
acaba nereden geliyor

oysa biz
mahremine bir nikah ekmiştik
çocuk yaşta daracık ellerimizle
o cahil günahsızlığı
dallanıp budaklandırmak için
yitirilen eşler olmuştuk
hasta kalpleri terk edercesine

ve ardından
yıllar sonra bir yerde
toprağın tuza doyduğu
binlerce yıllık mazisi olan şu şehirde
değmişti gözlerimiz birbirine
bir akdi bozmak için
yıldırım gibi kaçıp gideni bulmak üzere

ve neden yasaklar içinde
bir sel gibi kaynayıp
taşmadık azgın okyanuslar gibi
bir bozgunu dindirmek üzere

ve bilemedim hiçbir zaman neden
olamadık bir çift kanat umutla raks eden
sanki kaybedilip
gökte asılı duran
o yuvayı bir gün bulabilmek üzere

ve işte gelecekten bir rüzgar
gebeydi bunlara
beni sana doğurmak için
karnında hamalı şu sevdanın
unuttuğun şu sesimi
rüzgarıyla alemin
işte tam da o gün
beni sana haykırmak üzere