Yasaklı Köy’ün Yasaksız Düş’ü

bir kez daha boyun eğdi sancılı zamanlara akşam güneşi
bir kez daha hazin bir tevekkülle
topladı kıyılardan günün neşesi ibrişimlerini
bulutlar gönüllü bıraktı yerini yıldızlara
yıldızlar haklı bir şımarıklıkla girdi sıraya
nedimelik yapmak için dolunaya

hınzır bir cilveyle ağır ağır çözdü düğmelerini ay
sonra utangaç bir telaşla düşürdü gecenin alnına gülüşünü
kabardı denizin göğsü bu inci serpmesi ayinle
soğuttu içini sıcak titremeler
bir tatlı rehavetle okşandı kum taneleri
delişmen berraklıkta dirilip çiçek açtı terasların sinesi

on dörtlük misafir güzellik unutmadan yol yordam edebini
çözdüğü yerde iliklemeye döndüğünde düğmelerini
hüzünlü bir sabırla olan biteni seyreden gölgesiz bir koy
kahırlı bir turuncuya boyayıp çığlığını
uzak çok uzak dağların eteklerine savurdu kimsesizliğini
ve terli düşleriyle avuttu ruhunun en tenha yerlerini

görünmez bir kalemle yazdı da gördüğünü bir muhakkik
bir sarı uykudan uyanıp mavi bir rüyaya yattı geçkince bir kız
başında bir koca çınar ağacı ayağında bir derin deniz…

NAZLIHAN HASKÖYLÜ