Yasaklı Kadın Şiiri - Suna Doğanay

Yüzünü kayıp tuvallere sermiş yorgun kadın
Kirli bir yağmurla arınmak ister gibi
Kollarını açmış, oturmuş bekliyordu zaman tünelinde.
Gökten zembille insin diye özlediği umutlar
Ve kim bilir daha hangi hayallerle, hangi beyaz düşlerle?
Kurtulup kıskacından hayatın
Aşılacakmış gibi önündeki engeller bir çırpıda

Bütün ışıkları çekiyordu her nefeste.
Sesleri, suskunluğu, coşkuyu…
Ama nerden bilsin o ışıkların arkasında ne var?
Kilise duvarına vuran yansılar
Ve keder üstüne keder yükleyen yağmurun yalan olduğunu

Güneşi hörgüç yapmış mutlu kadınlar
Gezintiye çıkmışlar köpekleriyle
Ertelenmiştir yolculuğu onların da eminim.
Kasılıp saklanarak güvercin kanadında

Komutlar başka dilde, havlamalar hep aynı
Şimşek korkusuyla sarsılıyor banktaki kadın
Yelesi inerken göz yuvalarının
Masmavi ışınlarla kuşatılıyor her yanı

Korku değildi biliyorum, panik de değildi
Alevlenen anlamsız yüzünde gördüğüm
Yüzlerce hüznün soluk soluğa geldiği
Uygun adımlarla yürüyen simsiyah rüzgâr
Çan sesinde mil çekiyordu yalnızlığına.

Ve güneşin cimriliği, yağmurun cömertliği
İnatla geçiyordu üzerinden bir uçak dumanıyla
Geciken baharı uyandırmak mı,
Yoksa yer almak için mi tutanaklarında bilinmez
Kuralları nasıl, ne zaman yazıldığı belirsiz oyunun

Korkunun ve hüznün yokladığı bir yürekle
Uçurum manzaralı ölümlere el sallayıp
Bütün gece rüyamda konakladı.
Etkisinden kurtulamadığım,
Sabit kalemle resimlediğim
İki yüzü yosunlu tuvaldeki yasaklı kadın
O zaten kendi yaşamında tutsaktı.

Hiç tepki göstermedi üniformalı memurlara
Haykırarak, ne adalet istedi, ne barış!
Sadece kırık gözlerle baktı pencereme.
Kelepçe takılırken ellerine
Sanki aynı karanlığa birlikte yürüyorduk.
Ama hepsi modası geçmiş bir rüyaydı.