Yasak meyva Şiiri - Vahit Kemal Kısa

Kırmızı mevsimlerin,
Yasak meyvalarıydın sen.
Kaç gömlek yırttım,
Dallarında kiraz bahçelerinin.
Dirseklerim çizik,
Elimde çalıntı bir sevinç,
Kapısına dayandım yüreğinin.
Terleyen ilk bıyığımı göstermek için,
Günlerce volta attım rüyalarına.
Küçük kardeşinden satın aldım
Doğum gününü,
Bir kaç misket tanesine.
İlk maaşımda sen vardın,
işporta tezgahından çıkma,
gri kaşkol
Sarılmış mavi defter kabına
tek hediyemdi sana.
Askere gitmeden
Hazırdı hatıra defterim
ilk sayfası Nazım'a
Geride kalanları
ithaf edilmiş adına
Asiydi enseden topuzlu başın
Beni de en çok bu halin yaktı
Gidişini anladım ama
Neden hala topuz lu ki saçın
Üzerine toprak atılan ceset gibiyim
Akşamında istanbulun.
Biten gece değil galiba benim
Kemiklerim ağıyor,
Dayanamıyorum kalleşliğine
Yanlızlığın
Sırtım aşiyana dayalı,
Elimin altında boğazın tek manzarası
Yudum yudum çekerken
Konstantin rüzğarını
Ağlıyorum
Rumeli fenerine
Ben sana ağlıyorum
O giden gemilere
Ben sana yanıyorum
O,yolunu kaybeden denizcilere
Akbaba gündüz konuyor
Işıl ışıl bedenime
Kayboluyor ışıkları payitahtın
Son noktayı koyuyorum bu şiire
'Yamalıydı bu sevda zaten
Hiç başlamadı,
Çabuk bitti diye yazacak,
Sonunda sınavı olmayan tarihler.
İnsanlar merak etmeyecek Şirini'ni
Aslı,kadar anlatılmayacak asıl yüzün
Anısına türkü yakmayacak yemenili analar
Tıpkı hayatım/hayatın gibi
Parantezler arasında yaşayacak
Ünlem olmayacak bu aşkın hiç bir yerinde
Son kelimesi
'Elveda kırmızı mevsimlerimin yasak meyvası' olacak'