Şafak sökmüş pencereyi örten iki perdenin arasından güneşin huzmesi sızmaya başlamıştı. Esma teyze her Salı sabahı olduğu gibi içinde hissettiği heyecanı en azından kocası iş için yola çıkana dek dışa vurmamaya çaba gösteriyor ne kadar davranışlarıyla belli etmesede gözleri sanki her an ağlayacakmış gibi parıldıyordu. Kocası Sefa amca ise bunun farkında olmasına rağmen bir şey söylemiyor yada sual etmiyordu. Çünkü Sefa amca Esma teyzenin onun haftanın bugünü artıdan mesaisi sebebiyle eve gelemediği için üzüldüğünü düşünüyor ve içinden ‘ah be Esma sende bir alışamadın gitti diye geçiriyordu’.
Sefa amca 44 yaşında olmasına karşın saçları emsallerine göre daha az ağarmış lakin gözlerinde çocuk sahibi olamamanın hüznünü taşıyan suskun fakat kendi kuşağına nazaran daha eski kafalı bir adamdı. Esma teyzenin hazırladıklarıyla kahvaltısını yaptıktan sonra ceketini askılıktan alıp gidiyorum bile demeden kapıyı açtığı gibi kapatıp 2. Kattan aşşağı inene dek ayak sesleri merdiven aralığında yankılana yankılana yitip alelacele yola çıktı.
Esma teyze öncelikle perdeleri açtıktan sonra sofrayı toplamak oradan akşamdan kalma bir kaç bulaşığını yıkamak sonrada yere dökülmüş ekmek kırıntılarını gırgırlamaya başlamak için işe koyuldu. Her Salı günü olduğu gibi bugünde yüreğinin korunu göreceği için sabırsızlanıyor ev işlerini bir an önce bitirip gerekirse erken gidipde bekleyeyim diye içleniyordu.
Aynı gün ay güneşe daha nöbetini teslim etmemişken 3 arkadaş kahvahanede oturmuş kedi ve köpekler hariç herkesin sokaklardan elini ve ayağını çektiği saatlerde biri hariç ikisi sık sık karşılıklı konuşuyorlardı;
-Esma karısının yaptığıda iş mi? insan olan Sefaya böyle bir vefasızlık yapar mı?
-Sorma kardeş sorma insan kurusu işte her bok beklenir böylesinden.
-Her Salı birisiyle buluşuyormuş öyle mi?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta