Yaşadım Şiiri - Nesimi Yiğit

yükselirken göğe ıslığım

ferah bir akardion sesi kulaklarımda

belki de kimsesiz bir çocuk mızıka çalıyor

upuzun bir yol; dümdüz sonunda nokta oluyor

yakarken yokluğunun alevi yüreğimi

düşünüyorum yine

evrendeki yalnızlığımı

galaksileri, gezegenleri, sönmüş ve sönmemiş yıldızları

kimsenin bilmediği atom altı aşkları

sormadan edemiyorum yine de

kaç evrende kaç gök vardır?

çam gölgesi serinliği bedenimde

umursamaz ve rahat

sanki toprağım ve bedenimde filizleniyor Cezayir menekşeleri

belki de güleç bir oğlan ağlıyor