Ömür Melodisi Şiiri - İsmail Nerimanoğlu

Bitermiş ömür,
69 ile başlayıp 96 ile…
Bir kocakarı deyivermişti:
“Anlıyor insan,
koca–karıdan duyunca.”

Gençlikte sevgiyi yaşarken,
ihtiyarlıkta vefaya talipsen,
“Sev,” dedi mahallenin delisi.

Do–re–mi–fa–sol–la–si,
hayatın melodisi.

Bakınca ömre bedel bir güne,
çok yolumuz vardı ölmek için.
Gelene kadar Azrail…
Yaşadıkça anlıyor insan.

“Keşke doğmayaydım,” dediğiniz cümle,
aslında iyi ki doğmuşuma gebe.
Acele etmeyi verse insan,
yanağında iyimser bir tebessümle.

Kâfiye arayan şair,
yitiğini bulunca gel.
Şiir bir deniz, duygular med–cezir;
kralın olduğu yerde vezir,
olmadığı yerde kral rezil.

Aruzlar şelâle,
duygular divan edebiyatı;
gelenekte kökleri,
şiirin lirik halinin dizeleri.