Yaşadıkca... Şiiri - Mehmet Tunçer

Dün..
Tüm yaşamımı..
Ukdelerimi…Düşlerimi…
Sayfa, sayfa çevirdim.
Ne yaramazdım çocukken
Sonra okullu yıllarım
Delice geçen gençliğim
İlk işe girişim…
İlk kavgam…
İlk aşkım….
İlk öpüşüm…
İlk ayrılık…
Geçen onca zaman…
Yıllar sonra ilk karşılaşma
Nemli gözlerde anlamsız bakışlar
Pişmanlık
Kadere isyan
Mutsuzluk
Ne bu ne.?
Neden.?
Beni gördüğünde yüzü kıxarır
Dudakllarını kanatırcasına dişler
Ya ben...
Yaşadıkça neler görüyor
Neler yaşıyor insan
Hiç ummadığın bir anda
Üzülüp, kahroluyorsun
Çaresiz sigaraya sarılıp
Atıyorsun bir, iki tek
Sonra kesiyorsun bileklerini...
Başaramadınsa.?
Aptallığına gülüyorsun bir süre sonra
Ölümün soğuk yüzünü bırakıp
Sarılıyorsun yaşama.
Öyle ya da böyle
Zaman öğütüyor seni değirmeninde
Birde bakıyorsun boyunca çocukların olmuş.
Artık;
Yaşamın el değiştirir,.
Hayallerin,umutların……
……ve hatta düşlerin senin değildir.
Gıpta ile bakarsın körpe yüzlere
İçin için kıskanırsında…
Yapamadıklarını yapsın istersin çocukların
Gelinliğin en güzelini istersin kızın için
Oğlun en yakışıklı damat olsun istersin
Sen artık çocukların için yaşarsın…