Yaşadıkça Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Utanma; güzellik kusur değil ki,
kusur değil ki insanın ceylandan güzel olması,
kapkara kirpiklerin bir nazlı kırpılması,
pırıltılar dolaşması o nazlı gözlerde,
uçuşması rüzgarda sapsarı saçların,
denizden yeni çıkmış sedefi andırması ellerin,
yüreğin bu denli güzel olması kusur değil ki,
güzelin güzelliğinden utanması kusurdur
belki.

Nasıl güzel olmasın bu akıp giden sular
sesin gibi çağıldayıp durdukça?
Bu kayalar başın gibi böyle yükseldikçe,
dalgalandıkça bu buğdaylar saçların gibi rüzgarda?
Fısıl fısıl fısıldayıp durdukça bu rüzgar insana,
tüm güzellikler senden kaynaklanmış görünüyor
bana.

Ben duruşun güzelliğini sende gördüm,
sende farkına vardım sesin güzel olduğunun,
sana yaklaşdıkça neş ‘elendim
ve hüzünlendin senden uzaklaştıkça,
meğerse seni arayıp durmuşum güzellik olarak
yaşadıkça.

(KANAMA YÜREĞİM isimli Serbest Şiirler 'inden > 41-42/100)