Yaşadığım Dünyanın Şiiri - Bahattin Tonbul

Dört nisan elli dokuz,yarin doğum günüydü
Kırk dokuz yıl sonunda,onun ölüm günüydü
Aşkımızın üstüne,kara bir örtümüydü
Yaşadığım dünyanın,sanki sonuydu o gün

Çekildi tüm bulutlar,güneş onsuz parlıyor
İçimdeki ateşi,acep kimler harlıyor
Beş ocak cumartesi,yarin gözü karlıyor
Yaşadığım dünyanın,sanki sonuydu o gün

Çok acılar görmüştün,yerin o kadar derin
Çokta saçlar örmüştün,kestiklerim eserin
Bu kanser illetinden,ölüm gerçekten serin
Yaşadığım dünyanın,sanki sonuydu o gün

Özüm durmaz ağlıyor,akar yaşlar gözümden
Sular nasıl çağlıyor,korkum yoktur özünden
Her şarkıda sen varsın,çıkan nağme sözünden
Yaşadığım dünyanın,sanki sonuydu o gün

Nilgün gibi birisi,ne doğmuştur ne doğar
Hasret onun acısı,Bahattin’i o boğar
Allah’ın kanunudur,sınavını o yapar
Yaşadığım dünyanın,sanki sonuydu o gün

Bahattin’im yok artık,onu bulmam imkansız
Bu yalancı alemde,onsuz her yer mekansız
Koskocaman yüreği,taşıyamam dekansız
Yaşadığım dünyanın,sanki sonuydu o gün
Bahattin Tonbul
4.4.2011