Yaşadığım Dünyanın Şiiri - Kemal Berk

Yaşadığım dünyanın zindan olacağını düşünürken
Gördüğüm güzelliklerle kendime geldim
Her güzellikler, bir bir sıraya girmişti sanki
Baktıkça sevmeyi
Sevdikçe gülmeyi öğretti bana
Hatta şu zalimlerin zalimliğine rağmen
Onlar gibi olmamayı denedim
O küçücük kalbim sanki bir harman yeri oldu
Aşkların en güzelini tatmaya başladım.
Bülbül bile benim için şarkılar söylerken
Karanfili lalesi,sümbülü ayrı koku yayıyordu
Her nesnede ki güzellik vardır
O da ne!
Kötüler yok mu olmuştu çevremden
Haksızlık yapan, hak yiyen, adil olmayanlar hep bir ağızdan
Yanlış yapmışım mı diyordu
Insanlar keser gibi değilde, sanki testere gibi olmuşlar
Ne güzeldi haksızın karşısında haykırmak
Senin yaptıkların doğru değildir demek
Sevdiğini karşıya hissettirmek
Yalansız riyasız olmak, dikensiz yolda yürümekti sanki
Put gibi önümüze çıkan, önünde kul köle eden
Para, pul, serveti el tersiyle itebilmek
Hak bir dir demek insana huzur veriyordu
Bu uğurda her türlü ihtişama dur diyebilmek
Ne zaman ki birbirimizle bir olup
Ellerin ve gönüllerin tutuştuğu an,
Şu dünyadaki her türlü sancıdan, acıdan,
Gönülleri yakan kavuran,
Yalancı ve riyakar his ve hisleri veren şeytanlaşmış,
Yüreği kaskatı, kapkara olmuşların,
Dostluklarından uzak kalmayı becermek
Benim sandığım bedenimin, ruhumun
Benim olmadığımı öğrenmek
Sana yakın olduğumu hissedebilmek
Ne güzel hikmetti böyle.
Sevgisiz olmaktan korktum
İşte o an gözlerimden ırmaklar aktı
Verdiğin her bir nimetle senin tarafından sevilmek
Bense bir hiç olarak
Uğruna yanmış kül olmuş
Kül'özünün kendini bilmesini öğrettin