Yaş Unuttu Beni Şiiri - İsmet Bülent Tan

Ne ilk baharın anlamı güçlendirir,
Ne de yaz günlerinin
taze kır nefesi.
Şu yaşlı çınarların altında beni,
Baharın unuttuğu bedenimi.

İnsanlar geçiyor önümden.
Bastonumun vuruşlarıyla,
Kendime pay çıkardığım sanılır,
Neşelerinden.
Parklarda otururum
Temiz pak,
Şirin bir ihtiyarcık olarak.

Yaşadığım yılları saymaya çalışırım,
Ritim tuttuğum bastonumla.
Bitmeyecek sandığım genç yıllar,
Çok uzaklarda kalmış.
Denediğim tüm yollarla,
Onlara tekrar kavuşamam.

Sonunda her şeyi zamana bıraktım,
Ritim tutmaya başladım,
Gerçekten bastonumla.
Önümden geçenlere,
Şirin ihtiyarcık göründüm.
Güneş dağın eteklerine kavuşunca,
Yürüdüm.

Gözlerimi düşen yapraklardan kaçırarak,
Her gün acıyla geçtiğim bu yoldan,
Akşam olmasına rağmen.
Beni bana hatırlatan,
Güneşin batmasına bile kızmadan,
Neşeyle yürüdüm ilk kez bu yoldan..

Akşamlar
Yeni bir gün başlangıcı olduğundan,
İlk kez
Mutlulukla sözedeceğim yaşımdan...