Yas; Saz Şiiri - Üzeyir Aydın

Yas; Saz

Yas; Saz
Yıl bin dokuz yüz elli dokuz karlı bir kış günü
Düşününce dünümü bugünü
Doğanın yaşadıkça ömrü törpüleniyor
Zaman içine almış tüketince hayatı
İnsanın yaşam savaşı onun sanatı
Bir kabusla uyanmak
Bir kazadan son anda kurtulmak
Her günün sabahında umutla uyanmak
Bazen yansa da canın
Devamlı tazelenir insan ruhu
Bütün güzellikler hayal çirkinlikler yalan
Akılda kötü anılar unutturur geçen zaman
Bir gün gelir unutursun unutulursun
Belki yeni bir sevda bulursun
Bakarsın aşkın küllere karıştığına
Sevdanın tükenişine şahit olursun
Bir sevda kalbin orta yerine çivilemişse
Sevda unutulacak kadar değersizleşmişse
Unutulmaz kötü hatıralar akılda barınmak istemez
Hayat bu geçmiş, gelecek rüyaların hayale karışımı
Bilemez kimse bu kimin kiminle yarışımı
İçinde vefa, cefa, varsa bak gerisinde aşk vardır
Gençlik dersin hatam der geçersin
Bakarsın gene hep hatalar yaparsın
Yüreğine bir bir acılar katarsın
Hayat bu aşk olmadan acı olmadan yaşanmaz
Yaşadıkça kanar sanır kanmaz
Hayat geriye bak bir tutam
Hayat ileriye bak uzun ve çetin
Kimileri yerinir kimileri sevinirse
Yollar kapanır, ömür tükenirse
Yıl bilmem kaç mevsim kış yaz
Ne fark eder dökülse yas çalsa saz

Cebirin Defteri; 02.Şubat.2010; Kütahya