Yaş Otuz Yedi Şiiri - Mehmet Nuri Yalçın

Yaş otuz yedi, iki fazla yarısından ömrün
Öyle demiş Cahit Sıtkı, özenerek Dante'ye
İlkbaharındaki güç, kuvvet delikanlılığın
Kalmıyor derman dizlerde, tükenmekte bütün
Bir serap gibi akıveriyor, yokluğa sürgün

Dün gibi oysa bütün serenadı ruhumun
Koşmakta heyecanla, her tarafa, el ele
Düşünme derken hevesler, geçip gitmekte
Uyanmayı beklemekte, vah ki en derininde uykunun
Gözler yalancı baharlarda, ballar zehirli

Takatim yok, dün gibi, el uzatmaktayım yemişli dala
Nereden geldi bu yük sırtıma, muallaktayım
Kafeste ürkek bir kuş, ürperen kalbim
Esen rüzgardan bile nem kapar oldum
Herkes eğlencesinde günün, ben sonundayım

Geçip gidiyor işte gençlik, nafile heyhat
Bir adım daha derken, dostlar tükenmiş
Her taraf me'yûs, her taraf soluk
Nerede ahbaplar, fır dönen zevat
Terkeylemekte bir bir, tükenmiş saat

Uyku haram gözüme, korkarım uykunun derininden
Gölgeler insan suretli, insanlar gölge
Yokuş aşağı gitmekte yıllar, freni bozuk
Elem çeker mi insan nağmeli su sesinden
Esişinden rüzgarın, yaprağın düşüşünden

Geçmekte bir çırpıda günler, biter haftalar
Ömür dediğin ne ki, bitmekte anlar
Dost olduğun yüzüne, düşmansın bugün
Dörtnala giden atlılar, ömründen çalar
Yoksa sermayen, boşuna ahlar, boşuna vahlar

Bir bakmışsın ki, bitti demiş bir ses
Arkanda ne var ne yok, bırakıverip
Kalmayınca gırtlakta çekilen nefes
Her şeye el sallayarak, elveda deyip
Ölümün soğuk yüzüne uyanır herkes…