Yaş Otuz Beş Şiiri - Uğur Sarı

Artık yaş gerçekten otuz beş
Yolun neresindeyiz bilinmez

Umudum tren garında mülteci
Saçlarım da ak var
Yüzümde çizgiler
Aynalar acımasız
Aynalar haberci

Gözlerimde kırgın bir gülümseme
Bir defter
Bir kalem
Al sana hayat
Al sana gerçek muhasebe

Bir şiire bütün ömrümü sığdıran hayat
Mürekkebim kurudu
Peki kimde kabahat

Kokuşmuş insanlık
Varlık; kirli, çirkin ve de bayat
Yazıkçı amca firar etmiş
Deve kuşları başını gömerken kuma
Bir kasada, bir tek çürük elma
Bütün kalabalığa öylece yetmiş

Beyaz atında prens koca bir yalan
Bir masal anlatılır
Gökten üç elma geriye kalan
Körebe, saklambaç
Bu oyunun sonu hep sobe
Eğlendir gönlünü
Kapat gözlerini ve de oyalan

Üç gül var kara kaplı defterimde
Kurumaya hâzır ve de nâzır
Üç adam var benliğimde
Bir ben
Bir de ben
Yine ben
Nevi şahsına münhasır

Bir şiir demlenir
Kirli ve paslı çaydanlıkta
İlk defa kulakların kızarır
Komşunun kızı baktığında
Ah komşu kızı Melahat
Bütün yaptığım doğrular
Her defasında kabahat

Derken ölüm yaklaşır
Kandırma kendini
Ölüm hep yanı başında
Ölüm insandan ne zaman uzaklaşır?

Yaşım on beş
Gözümü bir kez kapadım
Baktım ki şimdi otuz beş
Bu hesaba matematik yetmez
Neresinden bakarsan bak
Yolun neresindeyiz bilinmez