Yaş Kemale Erdi Bir Kere Şiiri - İsmail ...

Atsam kendimi tek tabanca,
pancar motor bir tekneye
bırakıp yekeyi kendi haline
hiç karışmadan
bir kıyıdan bir kıyıya teklifsiz,
her neresi olursa hiç bilmeden
rüzgâr yağmur kar fırtına demeden
isterse alıp götürsün kahpe lodos
katıp öfkeli dalgaların önüne
ölümüne korkusuzum
bir an gözüm arkada kalırsa
yeminle namussuzum

yok aklımda gidilebilecek bir yer
yanımda götürülecek herhangi bir şey de
ne bir dost bir sevgili ne de
her şey yaşlanmaya yüz tutmuş bu bedende
Isınmak için şarap birkaç şişe de
sanırım bana yeter bunlar da
deniz aşırı bir sergüzeştin insanı değilim
ne ıssız bir ada isterim kimsesiz sularda
ne de sığınacak kuytu bir liman ararım

bu bir kaçış değil kahrolası dünyanın
renkleri unutulmuş sessiz bir yaşantısından
uykusuz gecelerinden uyanmak ta değil
köşe bucak sırtlanılmış ekose karası bunların
hayatı karşılayamayan acınası ilişkilerin
İçinden firar etmek değil
tükenen bir sevdanın acılarına kibrit çakan
bir sevgiliyi terk ediş hiç değil

yaş kemale erdi bir kere, taşıyamam artık
başı sonu belli olmayan yeni yetme baharları
kulaklarımda yankılanır olur olmaz çığlıkları
en sota köşelerde köhnemiş başıboş aşkların