Yaş Elli Beş Şiiri - Celal Atay

Yine akşam oldu, yine gün battı
Her geçen gün benden bir şeyler çaldı
Yaş elli beş, son durağa ne kaldı
Her nefes alışta yaklaşıyorum.

Bir zamanlar deli dolu yaşardım
Bu devran hep böyle sürecek sandım
Merdiveni üçer,beşer çıkardım
Şimdi birer birer inemiyorum.

Ağardı saçlarım bembeyaz oldu
Yüzümde çizgiler,benlerle doldu
Bir zaman aynalar yakın dostumdu
Artık görmek bile istemiyorum.

Kalmadı dinleyen; gücüm yetmiyor
Gözüme gönlüme sözüm geçmiyor
Biri yirmi,biri elli beş diyor
Arayı bulmaya çalışıyorum.

Dostlar birer birer, taşındı burdan
Zamanla azaldı hal,hatır soran
Anladım ki dünya, yalanmış yalan
Ben kendi kendimle uğraşıyorum.

Gün bitince tuz ekilir yarama
Sanki hançer saplıyorlar şurama
Her derdin ilacı bulunur amma
Buna ilaç yokmuş, bulamıyorum.

En sadık dostlarım; tansiyon,şeker
Geç fark ettim hayat kısaymış meğer
Güneşi her görmek dünyaya değer
Bir daha görmek mi, bilemiyorum

(16-03-2011)