Yas Şiiri - Ayten Özgün

Nice selviler gördüm boynunu bükmüş
Ağlıyorlardı benim kara bahtıma
Ağaçların dalları yerlere yatmış
Güneş yüce dağların ardına sinmiş

Bu nasıl bir sevdadır bilemiyorum
Beni ne kadar üzsen kızamıyorum
Bu kaçıncı feryadım tükendi sesim
Bu kaçıncı adını sayıklayışım

Varlığımı yitirdim gün saya saya
Çok hayaller yıkıldı yıldızlar söndü
Güneş bu gün doğmadı ay geri döndü
Gönlüm eleme derde yasa büründü

Sakın aldanma yasın sen baharlara
Açan çiçekler solar baharlar geçer
Uzak durma sevdiğim gel yaklaş biraz
Sarıl bana ne olur son bulsun acım

Ne zaman umutsuzluk sarsa içimi
Seni arzular gönlüm göresim gelir
Boğazıma bir şeyler tıkanır o an
Kelimeler anlamsız kalırlar inan

Mısralarım şaşkınca seni yazarken
Kağıt kalem bir olmuş isyan ediyor
Ben seni anlatırken özlem içinde
Kafiyeler uyaklar şaşkın biçimde

Kelimeler yetersiz başlıyor söze
Kalemim şaşırmış isyan izinde
Aşk kağıda yazılmaz yazamam diyor
İşte öylesine zor çaresiz bir an

Yürekler mutluluğa erdiği zaman
Gözler buğu halinde ve duman duman
Senden başka kimseyi görmüyor gözüm
Ah sevgili nasılda mutluyum inan