Yârsen Şiiri - Urungu Şad

'Ben' dediğim, 'Sen' dediğini dinle:
Sen ki 'Ben', yârim...
Yâr dediğin, sonu olan; ama bittiğinde yeni güne başlayamayacak hâle geldiğin beter gecelere ortak eder mi sevdiğini?
Ettin!
Yâr dediğin, gözlerde yaşlarla uyandırır mı sevdiğini, onu her gördüğünde gerçek olan rüyalarından?
Uyandırdın!
Yâr dediğin, mahrum bırakır mı sevdiğini Aşk'ın dudaklarla yazılmış yaşanılanlarından?
Bıraktın!
Yâr dediğin -ana gibi, diğeri melek olduğundan...- tek tanesini, yavrusunu çaresizliklerle baş başa atar mı sokağa?
Atar mı be?
Attın...
Attın!
Suçun büyük...
Cezası, parmaklıkları sevgimle örülmüş sonsuzluğun içinde yârbenle olmak...
Bak!
Ama sayfaya değil,
gözlerime!

Ne diyor sağ gözüm
Ne yapsan da
Söyleyen şimdi sol gözüm
Ne etsen de
Sana kıyamıyorum...

Nasıl kıysın ki kendine Orçun...
Alsın eline kalemi doldursun, sensizliğin istila ettiği; ama senin ellerinde son bulacağı sayfaları...
Ve kesin gözlerimin kapanacağı ve sana sarılacağım...
Bırakmayacağım asla!
O ân tut ki geldi Azrail,
And olsun döner geri sefil...

04.00
07.11.2003

Orçun~