Yarma beni İstanbul

Yarma beni, bıçak bıçak yarma İstanbul!
Bak çınarlar, narçiçekleri
Mor salkımlar, begonyalar
Ve nice umutlarla sana gelen
Ak kalpler gibi dokundukça kanıyorum
Yarma beni bıçak bıçak yarma İstanbul.

Eyleme beni, eyleme İstanbul!
Seferim karaya çakmış
Her yanım yaralı duvar
İçimde solan zeymuranlar, Semenler
Bu yolcular boşuna bekler
Şalupa’lar Boğaz’da batmış diyorlar
Eyleme beni, eyleme İstanbul.

Çevirme yüzünü çevirme bana İstanbul!
Bilmiyorum kim olduğumu
Ama bir zamanlar
Kimi bir deli, kimi bir âlim,
Kimi bir şair koymuşlardı adımı
Ben kimim, bilmek istiyorum
Anlat beni bana, anlat İstanbul.

Ağla İstanbul ağla!
Asil beylerin, hanım sultanların
Bir bir koyup gitmişler
Onurlu caddelerin, pırıl pırıl sokakların,
Şirin hanelerin, kaldırımların
Jigololarla, pezevenklerle, fahişelerle,
Avamlarla, taşralılarla
Dolup taşmaktadır ağla İstanbul ağla!