Yarınlarımız Şiiri - Kubilay Demirkaya

Bir çamur deryası oldu bu dünya
Battıkça batıyor insanlarımız.
Kâğıttan gemiye binenler tok ya!
Açlıktan inliyor yoksullarımız.

Kâh alıp kâh satır yoksul, düşünce,
Önünde şapkası ilmikten pençe,
Boynuna ket vuran canlı işkence,
Açlıktan yorgan yer yavrularımız.

Minik bir bedenle uzlaş kıt soluk,
Temiz ruha dol ki, gürleşsin bolluk,
Ayakta tek sen kal yok olsun yokluk,
Bilmem neler diler yarınlarımız.

1987