Yarınlarımız Şiiri - Serdar Erdemir

ödünç aldım bu gece hüzünleri
ağlamayı unutmuş bir hayat kadınından!
şiir diye mırıldanıyorum
mahrem gecenin üryan boşluğuna/
utanmadan.

küflü,soğuk duvarlara çarpıp yankılanan/
sarhoş lakırdıları
ahşap bir odanın ıssızlığında
dua gibi geliyor insana!

Denizin tuz kokulu sularından damıtıp
içtiğim beyaz şarabı
eski bir Venedik sarnıcından aşırılmış/
fıçılarda saklıyorum
her gece karanlığın şerefine
bir hayat kadınıyla paylaşıyorum!
— şerefinize Olimpos Tanrıları
— şerefinize Poseidonun/
sürgün tayfaları.

bu gece şiir diye içtiğim şarabı
bir hayat kadının mavi gözlerinin/
dehlizinden alıyorum
köpüklenen bahar suskunluğunu
kitapsız bir yazara yazdırıyorum.
ödünç aldığım hüzünleri/
enfiye tadında ciğerlerime çekerek!

ve avuçlarımda ki ıslak şiirleri
buz kesmiş kaldırımlarda
dilenen bir sokak çocuğunun
yamalı parkasının zulasına bırakıyorum
ihanet adımlarıyla hızla uzaklaşarak
kefilsiz inayetimden kaçıyorum

ben ağlıyorum,başım ellerimin kıskacında
hayat kadını ağlıyor,bedeni gecenin
soysuz karanlığında
ama o; her şeye rağmen,
yüzünde tebessüm provalarıyla
gökyüzünün mavi tonuna çalan/
gözlerinin buğusuyla
eksik yaşanmışlıkların arayışında ki/
insancıkların arasında
mendil diye bağırıyor, içim kanıyor!

utanıyorum o mağrur çocuktan
mendil almaya
aldığım mendillerle kanayan insanlığıma
tampon yapmaya!
utanıyorum
çünkü gözyaşlarını ben çaldım
hazin bir kış akşamında
kendi göz yaşlarımı şiir diye
ben verdim o çocuğa
soğuk bir kış gecesinin uğuldayan
yalnızlığında
yamalı parkasının zulasına ben attım
ben attım o zehirli şiiri ben attım!

biz attık; ben, sen, o, onlar ….
ismi insan,cismi hayvan olanlar!
ben ağlıyorum şiir diye
o çocuk ağlıyor ekmek diye
söyleyin, söyleyin Allah aşkına
hangi kıytırık şileple uğurladık
insan kalmaya çalışan yanlarımızı/
uğursuz denizlere.
hâlâ dökmüyorsa gözyaşı
hain çakal sürüleri;
o vakit vurun kör bıçağı,vurun
aksın gecenin suskunluğuna kanımız
sokak,sokak dilenip mendil satıyorsa
yarınlarımız!