Yarını Olmayan Şiiri - Abdullah Oral

Çocukların gözleri ışık olurken geceme,
Gökyüzünü seyrediyorum uzun uzun!
Çaresizliğin duygu sağanağında,gözler!
Avuçlarımda hala motor yağları!
Dilimde yarına özlem kanıyor….

Akşamın dağılan karanlığı
Nasıl çöküyorsa Şehirin üzerine!
Öylesini çöker günün yorgunluğu üzerime
Alıp başımı kaçmak geliyor bu şehirden!
Her şeyden kaçsamda / kendimden kaçamıyorum…

Durulmuyor geceler boyu fırtınalarım,
Attığım adımlar, yorgun
Aldığım nefes boğuluyor dudağımda
Tuttuğum dal hala kırık avuçlarımda
Yurdumda sürgün, hüznü sinmiş bir kere yüreğime

Karanlık çöktükçe bu kente
Zaman geçtikçe bizim uzağımızdan
Hasret ve hüzün sardıkça içimi
Gözlerim yağmurlara sığınıyorum asırılsıklam…

Yarını olmayan zamanlara mahkum üreten
Ölüm üşür yoksulluğun avuçlarında
Üşür gölgem bile ıssızlığımda yaşamın!

Zorba en acıyan yerimden yuruyor bıçağını
Kızıl kanlar akıyor Toprağın yeşiline!
Ardından sel oluyor aç çocukların çığlığı!
Alıp sürüklüyor beni uzaklara…...

OSTİM Sanayisinin ortasında; kıtlık kıran bu yürek!