Doğmamış güne seslenesim var, bence doğma, sen de yanma. Senin umutları yüklenip çıktığın o yola, çiçek eken yok burada. Karamsarlık veba oldu insanlığa, isyan ateşiyle kül oldu hâya. Saf yürekler aldatıldı yalanla, aldatan kandı ama kâr sandı güya. Hakk nasip etmez görmeyi ona, gelip geçer bu günler o hep âmâ. Kalpler olmuş kömürden kara, ağlayan garipler kimin umurunda. Sahi mutlu olan var mı acaba? Hayır, alıştık kendimizi kandırmaya. Herşey yalan, Dünya kuru bir kavga, tan batıdan ağarmadan bitmez bu dava...
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta