Yarın mı hemen mi? Şiiri - Cem Uçar

Yarın mı hemen mi?

Evet ona yarın onu ne kadar çok sevdiğimi söylemeliyim! O belki bunu erken bulacaktır ancak ben belki de hayata karşı son yanlışımı yapıp bunu ona söylemeliyim. Ama ya yarın çok geç olursa; ...,

Ya yarın her şey için çok geç olursa ve ben o zaman onunla geçirip de ona yalvarmadığım zamanlardan intikamımı alabilir miyim? Hayır hemen söylemeliyim ki o da belki beni kaybetmeden henüz bunu anlayabilir
Hayata daha yeni yeniden başlamışken bunu söylemeye ihtiyacım varsa; peki ya hayata yeni başlayanlar acaba seni seviyorum diye mi ağlıyorlar_? Belki de evet ne kadar minnettarım annecim ne kadar minnettarım babacım; tanrım!
Hayata hemen söylemeliyiz ki “ seni çok seviyorum! ” hem de ağlaya ağlaya! yalvara yakara! bunu yaparken göz yaşlarımız salyalarımıza karışmalı ki o bize bakıpta bize gülerken bari biraz inandırıcı olalım.
Yaşamak için zor bulunan bir ekmek parçasına; biz şükretmek yerine onu bulmanın ne kadar zor olduğu kısmında takılıp kalırız hep, tıpkı paylaşmak yerine kendimize biriktirmek gibi.
Bir sonraki nefesin garantisi olmayan bir dünyada bir sevmek yerine reddetmeyi sevinmek yerine kendimize betonarme millenyum sorunları yaratmayı tercih ederiz 8 şiddetinde depremlere dayanıklı...
Biz bi de genelde kıskanırız...bir araya gelipte beraber yapmak yerine tekrar o mukaddes bencil damarımız kabarır ve bizler sahipleniriz sanki kendimiz yapmış gibi. Aslında onu yaparken bize yardım edenler kadar engel olanlarında payının olduğunu hep unuturuz. Çünkü deneyimler sadece başarılarla ve iyi insanlarla kazanılır.
Ve biz asla sevemeyiz! çünkü seni her şeyden çok severiz! Ama kendimizden fazla değil. Sevemeyiz ki biz yaptık kendimizi çok zordu hayatın okul yılları ve diğerleri. Hele hele o sınavlı zamanları varya işte onlar birer ömür törpüsüydü çoğu zaman. Ama hiç bu hayatı paylaşmak aklımıza gelmez onunkiyle.. belki de ondan da öğrenilecek bir şeyler vardır. Her zaman hayattan alınacak dersler ve zevkler gibi.
Nergisler her bahar farklı biriyle farklı kokar hatta iki bazılarımız için 25 bahar arda arda aynı kişiyle koklanınca kokmamaya bile başlar. İşte hayattaki kalabalık dost kitlersinin bu denli önemli olduğu bir zamanda bizler asla affetmeyiz ve ikinci bir şans vermeyiz çünkü prensipler kurallar belki de bize kimse okulda affetmeyi öğretmemiştir yada affetmek öğrenilir mi?
Kediler ve köpekler! Onlar kedilerin büyük büyük dedesi köpeklerin büyük büyük dedesinin gözünü pençeleriyle çıkardığı için aralarını kimse bulamamış bu zaman kadar ama şimdi kediler köpeklere analık köpekler kedilere babalık yapıyor. Bizlerde kendi söylediklerimiz kendi yaptıklarımızı çürütürken savaşmaya devam ediyoruz. Bunun yanında bizler hepimiz homosapienslerdeniz felis yada canis olanlarımız yok ama ben inanıyorum ki ne newton ne enistein ne de pascal yaşasaydı bizim savaş olayımıza “ siz insansınız aklımız ancak bu kadar çalışır” demekten öteye gidemezlerdi

Ve tekrar sevmek; paylaşmak ama sevgiden içeri onu mutsuz görünce yanağını okşamak susuzken açken dayanamayıp son damla suyunu son lokma ekmeğini ona vermek işte bu sevgi ona gelmek her akşam ailene her işini vatanına her duanı tanrına etmek isşte bunlarda insanlık! ! ! ! !

28.02.2002 00:29:19
SHARK