Yarın diye diye öldük Şiiri - Haydar Güner

O ülkede günler birbirini tekrar ediyordu. Takvim yaprakları kopuyor ama hiçbir şey değişmiyordu. Sabah olmuyordu, çünkü zaman bile zulmün içine sıkışmıştı. Bir sokak başında yoksulluk bekliyordu. Pazarda umut, solmuş bir marul gibi tezgâhta kalakalıyordu. Çocukların gülüşünü kuru soğanın fiyatı siliyordu. Anneler gözyaşlarını içlerine doğru akıtıyor, kimse duymuyordu. Çöp kutusuna eğilen ihtiyar, onurunu saklamaya çalışıyordu. Parmaklarındaki yıllar, emeğin sessiz çığlığıydı ama kimse görmüyordu. Kadınlar üç işin yükünü sırtlıyor, eşitlik nutukları atanların gözlerinin önünde görünmez kılınıyordu. Gençler diplomalarını omuzlarında taşıyor ama işsizliğin mezar taşına dönüşmüş hayallerini seyrediyordu. Çocuklar defter yerine karton, oyun yerine mesaiyle büyüyordu. Daha dokuz yaşında, bu ülkede çocuk olmanın bile ayrıcalık olduğunu öğreniyorlardı. Ve her akşam televizyonlarda aynı ses yankılanıyordu: “Ekonomi hızla büyüyor!” Ama büyüyen sadece yoksulluk, adaletsizlik ve susturulmuş bir halkın dişlerini sıktığı sessizlikti.