Yarin Çıplak Elindeki Hayat

kenetlenircesine sıktığım göz kapaklarımın ardında
koskocaman bir dünya uzanır
ve bu dünyanın tam ortasında;

tüm parıltısıyla sen güzel kadınım durursun

koskocaman dediysem,
bu benim küçücük hayatımdır
sevgiye buladığım
ve yirmi beşimde olduğum hayatım

evet belki koskocaman,
belki bir asır,
belki bir ışık yılı
toplarsın yılları;
elde bir hiç; yada bir yığın

bakarsın geleceğe
göremezsin karanlık; karartmışlar
yari düşünürsün kendi kabuğunda;
saf
ve temizce
tüm güzelliğiyle görürsün, yanında gibi; aydınlıktır
sevgi doludur; seversiniz

kuşun “cik cik” sesinde duyarsın
kapkara aydınlığın mutluluk şarkılarını;
ve sevgiyi,
coşkunu,
anlamlılığı,
temizliği,
insan olmanın varlığını
yani duyabilirsen
duymuyorsun dönen dünyanın çarkında
duyacak gibi de değilsin ey güzel insan

tutacaksın yarin çıplak elinden, aydınlık gözünden,
koşacaksın kırlarda,
haykıracaksın coşkunu

dinleyeceksin rüzgarın gökyüzündeki dansını
otların, çiçeklerin dansını

ve güneşin gülüşünü seyredeceksin
kırpıştırmadan gözlerini

kaldıracaksın bir bir taşları,
ve hangi taşı kaldırsan göreceksin hayatın resmini
al işte sana akşam, al sabah
topla topla biriktir
tekrar duy, gör, seyret
yani hisset içinde
dokun ona

dokun yarin tenine; kokla
vazgeçmeden,
caymadan,
doğru dürüst
doyamayacak kadar sev,
adam akıllı yani

yani iplik vari eğreti değil;
sımsıkı
temiz gönülle görmeye çalış evrende
tek kalan bu diyarı: dünyayı
ve yine tek olan evreni