sessiz, derin ve soğuk bu şehir...
kış ha bitti ha bitecek derken…
her şey normalmiş havasında bakışlarım
numaradan gülüyor gözlerim
uyduruk bir ıslık dudaklarımda
ağzımı kapatıyorum dökülmesin diye kelimeler
eksik etmiyorum traşımı ütüsüz de olsa cümlelerim
en güzel maskemi takıyorum yüzüme
gökkuşağı fularlar boynuma
biçilmeyecek umutlar ekiyorum dağa taşa
destelerim dağılıyor esmeyen rüzgarla
ayağı kırık ve tarla da en kıracından
bire bir bile vermiyor artık beklentiler
sabır taşı un ufak her yere saçılmışlar
ayazın rengi kara buz mavisi gün ışıkları
öfke nöbetleri çağlarken derelerde şaşkın kurbağa
günlerden ilk günü haftanın yerle bir başlangıçlar
ne cepte kalmış hayat, ne bahta çıkacak sermaye
ağzı bozuk kese sökmüyor kirini külhanda
göbek taşında üşüyor beden
ıslanmış peştemal uçlarında buz gibi sızlanışlar
ah hayat, hiç şiir olmadı bakışlarım
şarkılarımsa ayak tutmayan kırık bir makam
yazdıkça d/ağladı kelimeler
vurdukça vurdu titreten üşütmeler
biterken ömür dedikleri türkü
mart karları yağıyor baharıma
nisan yağmurları da eminim yakın
süt gibi kesiliyor mavi ümitlerim
neden ki…
tam bitti derken kış,
çiçekler tomurcuğa yakınken...
yüzümde yarım tebessümler…
Mozan-Muharrem Araz
Tuzla 18/02/ 2010
www.guncesanat.com
www.mozanaras.net
Kayıt Tarihi : 27.2.2010 23:20:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Tüm içimle tebrik ediyor ve hiç susmasın kaleminiz diyorum..
TÜM YORUMLAR (1)