Yarım Simit, susam ve parfüm

Neden astın ki yüzünü yine, sabah erkenden? N’aptım yine ben, neye sıktım canını yine? Gerçi doğru, defahatle dediğin gibi, bir sebebi olması gerekmiyor, beni görmen yetiyor, benim var olmam yetiyor hatta benim nefes alıyor oluşum bile yetiyor senin canını sıkmaya. Hiçbir şey yapmıyorken bile senin canını sıkabilen, yüzünü astırabilen ben bi düşün bir de bir şey yapsam n’olur! Yaptığım şey ne: simit yiyelim ve hatta hiçbir mazaret kabul etmiyorum demek. Bence bu o kadar da kötü değil. Yaptığım onca kötülükten sonra, yaptığım onca kötülüğü kabullenerek binlerce defa kapına gelip yalvar yakar olmuş kötü biri için, bence bu makul raddede bir fenalık. Çay yok diye mi kızdın, demlerdim. Ulan en olmadı sallardım. Onun da en olmadısı içmezdik. Sabah sabah yüzünü asman için, senin canını sıkmak için, keyfini kaçırmak için kapına -üstelik yalınayak ve koşa koşa gelmiş olamam.
Zeynep…
Belki de günlük tokat istihakkımı almaya gelmişimdir. Yüzüme şöyle okkalı bir sille sallamamış olman tokat yemediğim anlamına gelmiyor üstelik. Üç beş dakikanın hesabını güdüyorum ben, ben seninle geçirebileceğim ve nerede-ne zaman sona ereceğini bilmediğim şu üç beş dakikaların hesabını güdüyorum Zeynep. Şimdi mi! Şimdi ve her zaman! Ben seninle ölmek istiyorum diyorum sen bana simitti, çaydı, kahveydi, sigaraydı diye tokat atıyorsun. Yav ben seninle ölmek istiyorum diyorum, yaşamak değil ki!
Ta dün akşamdan hazırladım kuracağım cümleyi, gece sabaha kadar süphaneke gibi tekrar ettim unutmayayım diye: sana kötü bir haberim var, simit aldım… Tüm mazeretlerini, tüm olmazlarını, tüm hayırlarını ve hatta tüm tokatlarını da göze aldım, hiçbir mazereti kabul etmiyorum.