Yarım Kalsın Şiiri - Hakan Demirkan

Seni, sende, sana rağmen yaşıyorum ben... Hep sen, benimle tamamlanmış eksiklerine bakıp daha fazlasını isterken, ben sende yeni boşluklar yaşıyorum... Daha çoğunu isterken sen, bense yarımlarında kayboluyorum...

Bir ada değil, bir kıta vardı karşımda keşfedilecek, ama geriye dönüp bakınca sadece bir arpa boyu ilerlediğimi görüyorum sende... Üstelik ben bir adım ilerlerken sana ulaşmak için, sen hızla uzaklaşıyorsun benden, kaybolup giden bir serap hızıyla...

Kaç kez vazgeçtim, kaç kez yolun kenarındaki ormana girip yok olmak istedim... Yaşadığım neydi? Senin varlığını bilmek bile yeterken bana, sende kendimi yok hissetmek, 'yok' olduğumdan başka ne düşündürebilirdi bana?

Gecelerimizi de, gündüzlerimizi de adamaya hazırdık birbirimize; koşulsuz, içten ve sımsıcak duygularımızla... Yaşadığımız her an unutulmaz, doyumsuz ve vazgeçilmez olacaktı... Şimdilerde, kim savruluyor ve kim onu sarmaya çalışıyor, karıştırıyorum artık...

Ben bu uykuları, böyle unutalı çok olmuştu... Acı uykusu, hüzün uykusu, korku uykusu... Bir gece birinin, diğer gece bir başkasının sonsuzluğunda kayboluyorum...

Ne garip ki kendimi kuşatma altındaki bir ordunun komutanı gibi görüyorum bu günlerde... Ne çok askerim var bana ihanet eden... Düşmanla savaşmak değil, bu arkadan vuruşlar beni kahreden...
Bir beyaz bayrak ve teslimiyet şu anda görünen... Ama çok sürmez esaretim biliyorum, içimdeki bu yenilginin acısı sürse de yıllarca, bir yolunu bulup kavuşurum özgürlüğüme...

Şimdi gitmek zamanı belki, geride yaşanmış ya da yarım kalmış anları bırakarak... Şu an bir sonbahar rüzgarında savrulmuş bir gül yaprağısın..

Hadi bakalım, tüm ürkekliğinle, tüm hatalarınla, tüm eksiklerinle, tüm haklı gördüğün yanlarınla baş başasın şimdi...

Hep bir şeyler tamamlanacak değil ya, bu da böyle yarım kalsın...