Yarım Kalmış Mektuplar (8) Şiiri - Ufuk ...

Ben eskilerin yalancısıyım bu şehrin, birbirini kucaklayan mevsimlerinin yalancısıyım. O yüzden sen; olmayan iklimlerin buğusundan dem tutupta gelme deme bana.

Ben; dedim ya bu şehrin ve üç yanından koynuna alan ahan bu sen kokan denizin yalancısıyım bin yıllardır sabrını sınayan kıyıların. Uzaklaştıkça küçülen gemilerde büyüyen özlemlerin. Yedeğinde hep bir intihar taşıyan yunusların yalancısıyım. En çokta kendini arayan sorgulayan aşkın yalancısıyım. Sen o yüzden bir eski hüznün eteğinden tutupta dur deme bana.

Anlatırlardı Mecnun'u, Ferhat'ı, Kerem'i bedelini ömürleri bildikleri aşka nasılda bir çırpıda verdiklerini. Yangına uçan pervaneyi.
O yüzden sen; kesip atarken atışlarını kalbimin bir hüzün girdabına. Kendine iyi bak deme.

Bu şehirin sokakları kardeşim olur biryerde benim hiçbir şeyimi gizlemediğim ve yokluğunu yokluğuma karıp kaldırım üstlerinde gençliğimi terkedilmiş rıhtımlarından birinde denize salarken de yanımdaydı bitişi kaldırımların. Aşıklarını bilirim bu şehrin her köşesinde bekleşen hadi bir umut çıkan gölgelere çabucak dalan sonra yıkılan sonra ağlayan gözlerini bilirim. Sen o yüzden bulvarların ışıkları ardına saklanıpta uzaktan sev deme.

Biliyorum ne söylesem kifayetsiz ne yapsam çılgınlık olacak. Benimki sevda alttarafı yakında yıkar çok yakında bitirir. Benimki zemheride gül muştusu bekleyen bülbül çaresizliği. Kesilir elbet damarları da birgün umudun. Bir geceden bir geceye işkence uykularında yıkılır elbet direnci görme, sarma beklentilerimin. Benimki çırpınış işte aldırma işte gül geç her zaman yaptığın gibi atarak hıçkırıklarını içinden en içine. Ama sen öylece nadan bir çaresizliğin ardına saklanıpta git deme bana.