Adın hüzün olmalıydı senin eylül, adın hazan, adın yanmak olmalıydı senin. Yaşın kaç olursa olsun adın yalan olmalıydı senin ve yine sessiz vedaya durmuşsun ne çabuk geliyorsun ne sessiz gidiyorsun farkında değilsin belki ne umutlar yiyiyorsun.
Oysa ne çok hayaller kurardık bütün yeşiller altın rengine dönecek güneş eylülde yapraklara rengini verecek ve dahası sevgili gelecek.
Yalan.
Artık senin hiçbirşeyine inanmıyorum. Artık İstanbul kıyılarından akışın da haz vermiyor. O yüzdendir dışarı çıkıp gökyüzüne kaldırmayışım başımı. O yüzdendir ömrümün ortasından tutup sürüklemeyişim. Belkide erken bittim. Kimbilir belki de çok geç kaldım. Şimdi susmalıyım. Bu hüzün bulutu geçene kadar hiç olmazsa.
Sokakta karşılaştım.
Satarken güllerini,
Alırken alın terini.
Yırtıktı elbisesi,
Ayağında terliği.
Devamını Oku
Satarken güllerini,
Alırken alın terini.
Yırtıktı elbisesi,
Ayağında terliği.
