Biz aşkı arıyorduk aslında ayrı ayrı yollarda ve böyle olunca aşk; azap makamında karşılarmış insanı. Dur durak bilmez çarpıntıları sol yanımızın bir bakıma sona da koşuşuydu ömrümüzün.
Hepsi ama hepsi dudağımızda asılı kalan sevme kokan, mutluluk kokan, ve dahasında aşk kokan içimizden içimeze söylemeye ancak cesaret edebildiğimiz sese dönüşmeyen cümlelerin suçu. Ne vardı sanki hadi bir cesaret akıp gitseler sevgilinin kulağına. Ne vakit bu düşe saplansam iç çığlıklarım zorluyor kulak zarlarımı. Uykularım kaçıyor. hadi beni sev desem de gel diyemiyorum örneğin.
Aslında herkes bilirki mutluluk: hemen yanıbaşımızda elimizin altında görünce tutunca büyümeye kocaman olmaya nazır bir zerredir. Ne kadar ağırlaştırıyoruz ve ne kadar kaçıyoruz ki bilmeden ulaşılmaz maksudlar diyarına yolluyoruz.
Şimdi sen sevgili; bu nadan hayata gark olan bu hep hissetmediklerini yaşayan adama ne verebilirsin?
Tamamını Oku
YARIM KALMIŞ MEKTUPLARIN HEPSİNİ OKUDUM BEN DAĞLDIM
SADECE KUTLAYABILIRIM SEVGIMLE
MÜZEYYEN BAŞKIR
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta