Yarım Kalmış Mektuplar Şiiri - Ufuk Yöney

Ben bu yükü taşırım, inan taşırım sen olmasanda. Nasıl alıştıysam, her sbah adını dilimden eşiğe düşürerek çıkmaya bu evden. Hiç bir şey olmamış gibi davranarak ta yaşamaya çalışırım. Sen de anlamazsın beni iyi tanırsın bilirim ama inan anlamazsın. Rahat ol ve git. İşte buydu sadece bu sana söylemek istediğim sadece bu hiç bir cümle kurmadan ve düşünmeden sonunu,
artsız arkasız bir rahatlık içinde gitmeni isterdim.

Herşey, daha kolay alışmak için hayata, bahara, sonbahara.

Tut ki sevdin hemde deli gibi manyak gibi ölürcesine sevdin. Olası değil ya. Arada bir mutlu hayaller için büyüttüğüm sav tut ki sevdin. Gerçekten sever miydin?

Sırtımda onca yük ellerim onca doluyken bir parmağımdan da sen tutar mıydın? Sahi sen var mıydın? Olmalı mıydın? Bundan sonra da olacak mısın? Ol ne olur.

İçimi ısıtıyorum, boşluklarımı dolduruyorum sen benim dünyaya gülen gözümsün. Sevinen yanım. Acıya uzak bıraktığım korktuğum yumuşak karnımsın. Kal ne olur. Orda tam bulunduğun yerde. Bileyim ki varsın, bileyim ki her daim sevebileceğim seni.

''Kalbim ege'de kaldı'' derken şarkılar egem oluyorsun sularına kanamadığım. Dalgalarına bakamadığım durgun serin sularım oluyorsun. Serap oluyorsun sonra kayboluyorsun. Nerdesin diye bir figan bile çıkmıyorsa dilimden. Duvarlarını aşamadığı için kalbimin. Ki; seni içine hapsettiğim bakıp bakıp sevdiğim her atışında sacının bir teline değdirdiğim çıkarırsam içinden dönmezsin diye korktuğum.......

Sever misin?