Yarım Kalmış Bir Yaşam

Karanlık bir sis,belli belirsiz görüntüler ve acı kesitlere bölünmüş zaman.Ölüme bu kadar yakınken köhnemiş bedenlerimiz ve ruhlarımız,neye nasıl delicesine tutunabiliriz ki yaşamak için...?
Çoğunun anlamını kavrayamadığımız binlerce sesten ibaret aslında ömrümüz.Gerçekle yalan,doğru ile yanlış,güzel ve çirkin arasındaki mesafe bir adımdan fazla değil.Ve insan neresinde duruyor düşüncelerinin.Nasıl tanımlar insan bunca karmaşa içinde kendini ve bu yaşadıklarımız neyin bedeli...?
Varlığımızı tanımlarken kullandığımız,esasen yalan kelimeleri gerçek yapmak için,dökerken kanımızı dirhem dirhem,pamuk ipliğine bağlanmış buluyoruz umutlarımızı ve hayal ettiğimiz herşeyi.Sonunda yarım kalacağını bile bile de olsa çıkıyoruz işte yola sırf çekeceğimiz acılardan mahrum bırakmamak için sancı dolu yüreklerimizi...
Bir sigara dumanı boşluğu kalıyor geride bir sessiz oda ve birde henüz içilmemiş bir bardak suyun çaresiz berraklığı...
Aşkın kudreti karanlığın kollarında son buluyor ve biz kaybediyoruz herşeyimizi...
Ve bu yazının yazgısı da yarım bırakılmak.....
Tıpkı AŞKIM gibi...