Yarım Kalmış Bir Şiirin Gölgesinde

Her ölümle yeni yaşamlar mı başlar?
Her adımda seni yaşamak.
Sevda dediğin, kırlangıcın kanadında
Göçebe bir intikam.

Son kurşunu kalmış bir savaşçıdır kavuşmalar.
Çölün ortasında, sonsuz bir dehlizdir vuslat.
Sözler, susuz dudaklarda acıtan birer çatlak.
Kurumuş damaklarda bir avuç sevda tozu.

Dudaklarımdan iki satır dökülür,
Onlar da yarım yamalak.

Aşk zanaatında yoktur çok yaşayan.
Ustalar bir bir öldüler kavuşmadan.
Yeni yetme sevdalar, biraz çaylaklar.
Bilmezler ayrılığı.
Karanlıktan gelmeyenler,
Nasıl anlasınlar ki aydınlığı?

Yaşam, vuslatla hasret arası iki nefes.
Bir varsın, bir yoksun.
Kalabalığın ortasında yalnız,
Sersefil bir ömür.

Sevgiye var, geri kalan her şeye yoksun.
Hiçliğin ortasında sadece kendi ayak izlerin.
Sen, ıssız ve sonsuz bir girdap.
Ben, çaresiz bir yolcu.
Bilinmeze giden uzun bir yol.
Yolunu kaybetmiş bir ruh.
Gözlerden ırak, faili meçhul bir beden.

Yoktur bir kabrim, ıssız tenhalarda kalmış.
Ölüm sebebi malum, sorma neden.
Artık yoktur o. Arama, nafile çabalama.
Faili malum, öleni meçhul olan
Katledişlerin mezarları olmaz.

Ölen ölmüştür, yok dönüşü.
Kendisiyle beraber solmuştur o masum gülüşü.
Bak, sen de buradasın, hakkını helal ediyorsun.
Çünkü failler, olay mutlaka döner olay mahalline.
Yok yere kıydığı sevdaları kefensiz gömer.

Şimdi ben, ölü bir şair.
Sen ise yarım yamalak kalmış, sahipsiz bir şiir.

Söyle, uğruna tufanlar kopardığım.
Yaşayan sen mi, yoksa ben mi?
Söyle, tel tel saçlarına yıldızlar taktığım,
Neden bu sevdayı böyle katlettin?
Söyle, ok ok kirpiklerine destanlar yazdığım,
Neden mızrak mızrak yaraladın beni?
Söylesene, serden geçip senden geçemediğim,
Neden sen değil de toprak bastı bağrına beni?

Ya da sus, söyleme.
Sadece sessizken dinleyeyim
Her tarafı zulüm kokan nefesini.