Yarım Kaldım Şiiri - Vedat Telhan

Önceleri pek hissetmedim yokluğunu, ben kendime yeterim sandım,
Oysa her cenazenin acısı kırkı çıkınca başlarmış,
Ve her giden ardında koskoca bir mezarlık bırakırmış,
Ben bunu senden sonra aynaya ilk baktığımda anladım,
Kendime yeterim sanmıştım,
Yetmedim işte, yarım kaldım,

Nerden bilebilirdim, hayatın bir gün geçmişim diye seni arkasına alıp bu çıkmaz sokaklarda üstüme üstüme geleceğini,
Nerden bilebilirdim, geçmişimin hiçbir zaman geçmeyeceğini,

Yası tutulmamış bir cenazenin kimsesizliğinde kendi yasımı tutuyorum şimdi,
Ağıtlarımı kendime saklıyorum, ecelim senin avuçlarında,
Suyu çekilmiş nehirlerde çürütüyorum sana susayan yüreğimi,
Susuyorum sonra, dağılsın diye bekliyorum üstümdeki kara bulutlar,
Kanayıp kendi yaralarıma sızıyorum bulduğum ilk boşluktan,
Oysa kendime yeterim sanmıştım,
Yetmedim işte, yarım kaldım,

Ben bu kadarım senden sonra sevgili,
Peki ya sen?
Hala saklıyor musun ecelimi avuçlarında?
Her açık yaradan içeri sızıyor mu yine gözlerin?
Kaç ceset taşıyorsun bakışlarında?
Hala sarı bir hüzün bırakıyor musun geçtiğin istikametlere?
Yar olmayı başarabildin mi?
Yoksa hala yara mısın geçmeyen geçmişime?

Oysa bir yaranın başka bir yarayla sarılamayacağını sen öğretmiştin bana,
Yaralarıma seni basmadan önce,

Ben bu kadarım senden sonra sevgili,
Gülüşüm telefon mesajlarının sonuna bırakılan gülücükler kadar sahte,
Hayat, nasılsın sorusuna mecburen verdiğimiz iyi cevabı kadar yalan şimdi,
Oysa kendime yeterim sanmıştım,
Yetmedim işte, yarım kaldım, yarım kaldım…