Yarım Kalanların Sükûtu

Hayat,
bir kapı aralık
çokça bekleyiş demektir aslında.
Biz bazen yetişemeyiz sözlere,
bazen gözyaşı boğar nefesi
bazen de yol uzar da kalpler yorulur.

Kimi aşklar vardır,
yarım kalır,
adı konmaz,
sözü tamamlanmaz.
Ne kavuşma sevinci,
ne de ayrılık sitemi tamdır.
Bir bakarsın,
bir bakmışsın,
bir ömür sürmüş bir susuş…

Ve biz,
biz hikâyesi eksiklerin insanıyız.
Elimizi uzattığımız yerden kırılır zaman,
bir fotoğraf sararır,
bir anının camı çatlar,
bir şarkının ortasında yutkunur içimiz.

Ama güzel olan,
kederin kendisi değildir.
Güzel olan,
onun içimizde büyüttüğü iz’dir.
İz…
Hani şu, kapı eşiğine çöken sessizlik,
gecenin orta yerinde sigara dumanında dolanan gölge,
dilimizin ucuna kadar gelip dönmeyi seçen kelime…

İz…
Yarım kalmış bir dokunuş,
tam söyleyemediğimiz bir “kal.”
Söyleyemedik, evet.
Ama yaşadık.
Ve bu yaşamışlığın hatırası,
bir gül kıymetinde saklı şimdi
solsa da,
hala kokusu var.

Ey yarım kalan,
ey içimde ömür diye taşıdığım düzlük,
sen bende tamamlandın aslında.
Dünya bilmedi,
insan anlamadı,
saatler geçip gitti,
mevsimler usul usul değişti ama
ben seni içimde,
dizimde taşır gibi,
çocuk korur gibi sakladım.

Sen benim
yarım kalmış türküm,
yarası kabuk bağlamayan anım,
yolu haritasız sokaklarım,
yarım kalmış ama asla unutulmamış yanım…

Bazen insan tamamlanmaz.
Olur.
Kader, bir kelimeyi cümlenin ortasında susturur.
Hayat, bir kapıyı tam kapanmadan açık bırakır.
Ve biz,
düşünceye gömülür,
bir şey demeden devam ederiz.

Ama biliriz:
Her yarım kalan hikâye,
içimizi büyüten gizli bir dağdır.
Her eksik kalan sevgi
kalbin başka bir yerinde tamam olur.

Çünkü
bizi biz yapan,
bitti sandıklarımız değil,
içimizde hâlâ devam edenlerdir.