Kendimin ardında Şiiri - Münzevi Zeyrek

Bir kelime söyledim.
Sen susmayı seçtin.
İkimiz de birer heceydik...
Tüm cümleyi yutmuş suskunlukta.

Önce gözlerin gitti uzaklara...
Kaldı geriye bakışların .
Ben sana değil...
Gecenin çamaşır ipine asılmış,
yarım kalmış hayallerime ağladım.

Bir ses verseydin belki.
İki yalnızken, bir aşk olurduk.
Sen hep yalnızlığın kıyısındaydın.
Ben hep orta yerinde yokluğunun.

Bir şey vardı sanki…
Masa örtüsünün kıvrımında unutulmuş...
Sıcak çayın dudak izinde bıraktığı o hayalet...
Biraz ruj, biraz terk ediliş…

Şehir şimdi loş ve suskun.
Sokak lambaları bile yorulmuş sensizlikten.
Geceyi bile sevemiyor içinden.

Duvardaki saat.
Hep aynı saniyeyi kemiriyor.
Zaman ilerlemiyor artık.
Sadece üstünden geçen ağırlıklarız onun.
Saniyenin çırpınan kalbinde eski ayaklar gibi.

Bir sokak vardı hatırlıyorum.
Adım adım sustuğumuz.
Kaldırımlar bizi hâlâ hatırlıyor sanki.
Gölgeler eğilip kulak veriyor ayak izlerimize.
Sen hep önden gidiyorsun.
Ben de ardımdan gelen yalnızlığımla...
Gölgeni takip ediyorum.