Yarım Kalan Tablo Şiiri - Belkız Günaydın

Aklımda bir resim var, unutmadığım asla İzlerdim hayranlıkla, tablo yaparken seni Benim için o anda, Van gogh’tun sen mesela Sendin aşkın kendisi ve aşkın yönetmeni Maviydi aşkın rengi, kan kırmızıydı busen Tuvale aktarırken, ne kadar mutluydun sen Para pul önemli mi, böylesine seversen İsterdim ömür boyu, bana eşlik etmeni Kavuşmuştuk sonunda, unuttuk kederleri Beni sevdiğin kadar, sevmiştin bu yerleri Güvenmiştim sana ben, bozmuştum ezberleri Gönül isterdi yine, bu aşkı resmetmeni Senin kadınındım ben, pazarda köle değil Artık emrediyordun, boynunu kır ve eğil Bilseydim sonumuzu,olmazdım sana mayil Gönül gözü olanın, olmaz ki eğitmeni Van gogh gibi çıldırdın, değiştin sen aniden Sevdiğini acıtan,sen miydin bu sahiden Nasıl severdim seni, aşkla, şevkle yeniden Sahneye fırlamıştı, bizim aşkın şovmeni Yürümemi istedin, senin ayak izinden Kirlenmek istemedim, yollarının tozundan Kaç yürek yetim kaldı, bu aşkın enkazından Yarım kalan tablonun,yoktu bir düzeltmeni