Yarım kalan şiir - Garip Çoban

Unuttum muhabbet edensen ve beni.
Aynı gönülde Cem eden rehberimiz aşk sandım.
Seni bana sordular şems vakti gecenin çobanları.
İlk acıları dudağım söylesede.
Unuttum onu diyen v/arlığınla mutlu oldum hep duada.
Ve gönüle düşen ilk sızıyla, yazık değil mi bize?..

O eski hatıralardan geldiğin zaman.
Ki doğmuştur coşup giden sonsuz sevgiden.
Ay ile yıldızın gönül mülkü çığlıklardan.
Yüce dağ basındaki kar gibi lekesiz halin g/özlerimde.
Bir bir her şeyi anlattı giderken g/özlerin.
Ve gönüle düşen ilk sızıyla, yazık değil mi bize?..

Zaten y/aralı olmuş, gün gün sevginle engin yüreğim.
Siper olmuş iki yürek arasına ayrılık.
Örtmüş bizi yıllara inat g/izli bir sevda.
Feleğin söyleyeceği ne olabilir.
Yol boyunca peşimi bırakmayan elde kalan.
Ve gönüle düşen ilk sızıyla, yazık değil mi bize?..

Kırklar Yaylası’nda çağırdım üçler aşkına Pirimi.
Deliliğimi sakladı göstermek istemedi, hacı bayramda oniki imam aşkına bir meczup.
Beni geçirmeye geldiğinde, gitme der gibiydi Fakir.
Ümitsiz bir yalvarışla b/akıyordu bir hüsran.
Ve gönüle düşen ilk sızıyla, yazık değil mi bize?..

Boğulur gibiydi sükutla canım.
Bir bir her şeyi anlattı gözlerin.
İnan kalbim söylemiyordu diyordun.
Derdine dert katmakta değişiveren o b/akışların.
Şehrimin gönül aynası iken bir nefretti esen sözlerinden.
Ve gönüle düşen ilk sızıyla, yazık değil mi bize?..

Seni bana soran şehirlerin hırkasız dervişleri vardı.
Arzediyor sanki içimi karşımdaki dilenci.
Şimdi, çok iyi hatırlıyorum bezmiş halimden.
Çiçekler kırmızı, ağaçlar meyveye, gökyüzü bulutlarına aşina olduğu vakitte.
Bugün o günler beni anlayamaz.
Ve gönüle düşen ilk sızıyla, yazık değil mi bize?..

Dertlerimiz dermansız sandığında dua eden deliler şeyhi vardı içimde.
Benim gibi sende yalnız kalmıştın.
Her kes doğru söylediğini sanırken.
Senin yüreğinin sesiyle semah dönen sufiyle çok sohbetim oldu.
Döküyor usul usul içindekilerini bir kabirtaşı teselli buluyorumdum.
Ve gönüle düşen ilk sızıyla, yazık değil mi bize?..

Yar değilmi, insafsızca kanayan yaradan sızan diyordu sol tanımdaki meczup.
Ne oldu bahçendeki güllere okşayarak koparmaya kıyamazsınız.
Kaç yıl ne oldu gecelerimin uykusuzluğuna yansıyan Acz yanlarım.
Gördükçe ağlamaya doyamadığım ordasın.
Harcadık zamanı sensiz de bensiz de.
Ve gönüle düşen ilk sızıyla, yazık değil mi bize?..

Bugün gönlümün sarayına Nur’u yansıdı Ay’ın.
Kandilleri yandı, şimdi ne yapalım bu yaşta.
İçimin ateşi yana yana, doğum günümdeki çocukların bayram etmesi yetiyor.
Dörtnala koşuyor anılar, koparmış benden aynalar.
Sevgin değişmiş olsada içinde, gel yeniden sohbet edelim.
Ve gönüle düşen ilk sızıyla, yazık değil mi bize?..

Sevgimize sadıktır dualarımız diyor içimdeki aklı kıt adam yanım.
Kapatır açarım sadece gözkapaklarımı.
Kulaklarımda inlerken allanıp pullanan nefesin.
G/izlerin çoğu şehrimin sokaklarında içimdeki dost.
İç savaşlarında yenildi gözyaşların giderken.
Ve gönüle düşen ilk sızıyla, yazık değil mi bize?..

Bu ne felaket deyip başına gelenlere yenilsende.
Çağın yalnızlığı içinde garip Çoban’ın duaları eşlik etti kavgalarının çoğuna.
Erdemli resimlerde kaldı yüreğindeki yanın.
Mutluluğun kapıları taptaze bir gül gibi derlensin yanaklarında.
Muhammed Ali aşkına ilk besmelemin sadakati.
Ve gönüle düşen ilk sızıyla, yazık değil mi bize?..

(Y.ed - Engin Demirci)