Yarım kalan şiir Şiiri - Bahar Gökkaya

Hani nerde o yıllara meydan okuyan ümidim?
Inzivasız tümcelerim ve savruk cümlelerim.
Silinmiş bir defterin kaybolmuş çizgisinde.
Eski bir kitabın yırtık hikayesinde..
Okusana beni...

Kardelenler devşirmeye başladığı yerde.
Kaybolan bir mevsimin son cemresinde.
Ateşin suya olan mütenahi sevdası.
Sönen alevin geceye bağdaş kurması..
Gibi...
Işte öyle yarım öyle divane öyle deli...

Kara bulutlardan başıma inen yağmur.
Kirletemedi beni, üstüme bulaşan çamur.
Gidince gördüm, Vadi-i Hamuşânı.
Sevdaların dilsiz bezirgânbaşını..
Çağırsana beni...

Anladım gidişlerin ayrılık olmadığını.
Her saat başı on ikiyi çalmadığını.
Bir tutam hasret oturdu can kafesimde.
Yokluğunu hükümsüz kılan senli düşlerimde...
Seni...
Işte öyle yarım öyle divane öyle deli...

Kafiyesine küskün bir aşk beyiti'dir bu.
Yazan ellerin kendi yırtık cebidir yurdu.
Tutanı olmayacak, olmamalı, zaten olamazdı.
Adına yakılan türküler, asi düşlerimin celladıydı...
Söylesene beni...

Üşüyen ten ve bedenim olsa bir yorgan yeterdi.
Ayazda kalan gönül olunca, tutuşan aklım ve benliğimdi.
Ikrardan gelen sükut, aşktan gelen inkar'dı.
Bu yüzden benim şiirlerim hep yarım kalandı...
Kaldı...
Işte öyle yarım öyle divane öyle deli...

✍  02.01.2022